«Ας μάθουμε να ζούμε μ' αυτούς που μας λείπουν, επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι» (από το βιβλίο «Η τρέλα του Πινοσέτ»). Κι έτσι, ξαφνικά, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς έναν μεγάλο συγγραφέα, τον χιλιανό Λουίς Σεπούλβεδα. Από πολύ νωρίς συμμετείχε στους αγώνες του λαού της χώρας του, ως μέλος του ΚΚ Χιλής και μετέπειτα και στέλεχος στο τμήμα των πολιτιστικών θεμάτων της κυβέρνησης Σαλβαδόρ Αλιέντε. Μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ, γνώρισε διώξεις, φυλακίστηκε, αυτοεξορίστηκε αρχικά σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, τελικά όμως αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ευρώπη. Άσχετα με το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την πολιτική του διαδρομή και τις πολιτικές επιλογές που έκανε, τόσο κατά τη δράση του στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όσο και αργότερα στα χρόνια της «ελευθερίας» του στην Ευρώπη, δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι υπήρξε ένας στρατευμένος λογοτέχνης. Περπάτησε στους δρόμους του λαού του, αγωνίστηκε μαζί του, φυλακίστηκε, βασανίστηκε. Σε μεγάλο μέρος του λογοτεχνικού έργου του, αλλά και στην αρθογραφία του, φωτίζει αυτούς τους αγώνες χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φανφαρονισμούς, με τρόπο ανάλογο πολλών Λατινοαμερικανών λογοτεχνών. Με απλές, καθημερινές, αλλά γεμάτες δύναμη εκφράσεις, πλέκει ένα νήμα που ενώνει τους αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής με τους αγώνες όλων των λαών που διεκδικούν τα δικαιώματά τους, αψηφώντας δυσκολίες και ζητώντας από τους βασανιστές τους απλώς «να σηκώσουν το πάτωμα ώστε αυτό να φτάνει στα πόδια τους» (Patagonia express). Οι αγώνες, η διεκδίκηση και η πολιτική συνυφαίνονται σε όλα τα έργα του, ακόμα και σ’ αυτά που δεν κατατάσσονται αυστηρά στην κατηγορία των «πολιτικών» συγγραμμάτων. Στο πλούσιο έργο του συγκαταλέγονται διηγήματα, νουβέλες, ποιήματα, άρθρα. Επίσης, έγραψε το σενάριο σε τρεις ταινίες και ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους δικής του σκηνοθεσίας.
Από τα βιβλία του ξεχωρίζουμε τα: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (για τους Ινδιάνους του Αμαζονίου, Σουάρ), το αυτοβιογραφικό «Patagonia Express», τις αστυνομικο-πολιτικές νουβέλες «Hot line και Γιακαρέ» και το «Όνομα ταυρομάχου», τη συλλογή άρθρων «Η τρέλα του Πινοσέτ». Έγραψε, όμως, και βιβλία για παιδιά (αν είναι δόκιμος αυτός ο ηλικιακός «περιορισμός»): «Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ», «Η ιστορία ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας», με γνωστότερο το «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει».
