Από την έναρξη της πανδημίας η κυβέρνηση προσπάθησε με βιαστικές κινήσεις να καθησυχάσει τον κόσμο ότι είναι πανέτοιμη και πως θα κάνει τα πάντα ώστε να περάσει, πέρα από την υγειονομική κρίση, και η συνακόλουθη οικονομική κρίση όσο γίνεται πιο ανώδυνα για το λαό.
Σύντομα όμως έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Αυτό που πραγματικά την ενδιαφέρει είναι από τη μια να μειώσει τις συνέπειες της πανδημίας στο υγειονομικό επίπεδο ώστε να μην υποστεί το πολιτικό και οικονομικό κόστος και από την άλλη να μεταθέσει τις οικονομικές συνέπειες στον εργαζόμενο λαό. Αφού κατάφερε να δημιουργήσει σε μεγάλο βαθμό το κλίμα που ήθελε, άρχισε να προσαρμόζει τις εξαγγελίες της, θέτοντας διάφορους όρους και προϋποθέσεις ώστε οι ενδιαφερόμενοι να τύχουν των όποιων βοηθειών. Με αποτέλεσμα πολλοί που νόμιζαν ότι θα είναι ωφελούμενοι τελικά να βρεθούν απ’ έξω!
Χαρακτηριστική περίπτωση της βαθιάς ταξικής της φύσης είναι αυτή των λαϊκών σπιτιών που κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς. Είναι γνωστό ότι ακόμη και αυτή η αναιμική προστασία της «πρώτης κατοικίας» εκπνέει μαζί με τον Απρίλη και οι τράπεζες πλέον είναι απόλυτα ελεύθερες να προβούν σε όποια ενέργεια θεωρούν ότι τις εξυπηρετεί. Κατά βάση σε πλειστηριασμούς. Παρ’ όλο που τέθηκε το ζήτημα και από συστημικά μέσα και παράγοντες, η κυβέρνηση καθυστερεί να πάρει οριστικές αποφάσεις, ρίχνοντας τα μπαλάκι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία έτσι κι αλλιώς θα έχει και τον τελευταίο λόγο. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό.
Έχουμε ξαναγράψει γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια, απ’ όταν προέκυψε μαζικά το πρόβλημα, όλες οι κυβερνήσεις καθυστερούσαν με νόμους και ρυθμίσεις το προχώρημα των μαζικών πλειστηριασμών. Προβλημάτιζε το αν ήταν έτοιμο το ίδιο το σύστημα να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο, για τη σύνδεση με την αγορά ακινήτων, σε σχέση με το πολιτικό κόστος και σε συνδυασμό πάντα με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος. Κέρδιζε χρόνο όλα αυτά τα χρόνια και, απ’ ό,τι φαίνεται, πλέον ήταν έτοιμο να προχωρήσει απ’ όλες τις πλευρές.
Από την πλευρά του κινήματος δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να πούμε κάτι! Τα πράγματα είναι, δυστυχώς, ξεκάθαρα και υπέρ του συστήματος.
Σε αυτή τη φάση αναζητιούνται τρόποι ώστε το προχώρημα των πλειστηριασμών να περάσει επικοινωνιακά όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, όταν και πάλι το σύστημα νιώσει έτοιμο και από οικονομικής πλευράς. Οι όποιες καθυστερήσεις υπάρξουν δεν έχουν να κάνουν με το ενδιαφέρον για τις τύχες του λαού, αλλά με το αν θα έχουν όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία τα προσδοκώμενα οφέλη. Το «επενδυτικό ενδιαφέρον» που είχε οδηγήσει στη «δυναμική αναγέννηση» της αγοράς ακινήτων, άρα και στο έντονο ενδιαφέρον για τα «κόκκινα» ακίνητα, συνδεδεμένο με τον τουρισμό και προερχόμενο κατά κύριο λόγο από το εξωτερικό, έχει παγώσει και είναι άγνωστο πότε θα ανακάμψει. Αυτό αναγκάζει το ντόπιο κεφάλαιο να κάνει δεύτερες σκέψεις και φυσικά την κυβέρνηση να το «σκέφτεται», αναλογιζόμενη και το πολιτικό κόστος. Τα σενάρια όμως που θα επικρατήσουν δεν θα πρέπει και να αφήνουν περιθώρια ελπίδας στα λαϊκά νοικοκυριά. Σε αυτή τη φάση τράπεζες και διαχειριστές (funds) των δανείων προχωρούν σε προτάσεις προσωρινών ρυθμίσεων, ευνοϊκών δήθεν με βάση τη συγκυρία, προσπαθώντας από τη μια να μην αυξηθούν τα κόκκινα δάνεια και να τραβήξουν όσο περισσότερο χρήμα μπορέσουν, και από την άλλη, να ξεκαθαρίσουν ότι η υπόθεση δεν τελειώνει εδώ.
Άλλωστε και τα σενάρια που διαρρέει η κυβέρνηση δεν αφήνουν περιθώρια ελπίδας ούτε στους δικαιούχους των ρυθμίσεων των τελικών αποφάσεων, αν υπάρξουν. Πέρα από το ότι αποκλείονται όσοι δεν εντάσσονται στα υπό αναστολή επαγγέλματα ή στις διάφορες κατηγορίες πληττόμενων, και αυτοί που θα ενταχθούν είτε με αναβολή πληρωμών ρυθμισμένων ή καθυστερημένων δανείων είτε με καθυστέρηση κατασχέσεων και πλειστηριασμών πετυχαίνουν αυτό ακριβώς. Την αναβολή και την καθυστέρηση μέχρι το σύστημα να είναι ξανά έτοιμο να προχωρήσει στην επίθεση! Με βάση όλα τα σενάρια, είτε παρέμβει το κράτος είτε όχι, το σίγουρο είναι ότι οι δανειολήπτες, είτε αναγκαστούν να φύγουν από τα σπίτια τους είτε όχι, μετατρεπόμενοι σε ενοικιαστές, θα τα χάσουν.
