Τηλεδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή των μεγαλοστελεχών τω τραπεζικών ομίλων την περασμένη Τρίτη, προκειμένου να συζητήσουν για το πώς οι τράπεζες θ’ αντιμετωπίσουν τις αρνητικές συνέπειες του κορονοïού στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και πώς θα προσαρμόσουν τη λειτουργία τους στις νέες συνθήκες.
Οι «λύσεις» για την μείωση των μεγάλων εξόδων που προτείνονται από την πλειοψηφία των στελεχών συνοψίζονται ( χωρίς καμία έκπληξη) σε τρεις κατηγορίες μέτρων, οι οποίες σε κάθε περίπτωση έχουν στόχο να χτυπήσουν ολόπλευρα τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ως αρχική κατεύθυνση συμφωνήθηκε η περαιτέρω συγχώνευση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, ως συνέπεια των μειωμένων εσόδων λόγω της αύξησης των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων (κόκκινα δάνεια). Στη συνέχεια, τέθηκε πως η κατεύθυνση ψηφιοποίησης των υπηρεσιών και η τηλεργασία θα πρέπει να διατηρηθούν και μετά την περίοδο του κορονοïού, καθώς συμβάλλουν στην προσαρμογή του τρόπου λειτουργίας των τραπεζών σε ένα ρευστό και αβέβαιο περιβάλλον, και στην άμεση αντίδραση στις μεταβαλλόμενες ανάγκες και προσδοκίες των πελατών. Τέλος, η πλειοψηφία κατέληξε στη μείωση των δικτύων καταστημάτων κατά 20% και παράλληλα έκανε ξεκάθαρο ότι ο μετασχηματισμός των τραπεζών θα πρέπει να περιλαμβάνει την ανάδειξη νέου και μικρότερου πλήθους στελεχών που θα είναι ευέλικτα και προσαρμόσιμα στις νέες συνθήκες.
Όλες οι παραπάνω κατευθύνσεις αναδεικνύουν το ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα» των τραπεζών. Τόσο οι συγχωνεύσεις, όσο και το κλείσιμο καταστημάτων μεταφράζονται σε απολύσεις και υπηρετούν αποφάσεις που έχουν παρθεί προ κορονοϊού, από τους ιμπεριαλιστές ΕΕ-ΗΠΑ-ΕΚΤ, για συγχωνεύσεις και πάνω από 10.000 απολύσεις εργαζομένων στον τραπεζικό κλάδο ως το 2021. Άλλωστε, δεν πέρασε καιρός από την απόλυση 24 τραπεζοϋπαλλήλων στην Πειραιώς και τη μετακίνηση εκατοντάδων σε εργολαβικές εταιρίες με πολύ χειρότερους εργασιακούς όρους. Διαφαίνεται λοιπόν, ότι η κρίση του κορονοϊού μπορεί να γίνει ευκαιρία για το τραπεζικό σύστημα να εντείνει τις χρόνιες προσπάθειες χτυπήματος των δικαιωμάτων ενός μαζικού κλάδου, ο οποίος αποτελεί ανορθογραφία για τον ιδιωτικό τομέα, καθώς είχε καταφέρει, κόντρα στο καθεστώς που το σύστημα έχει επιβάλει για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, να κατοχυρώσει ΣΣΕ και μονιμότητα για τους τραπεζοϋπαλλήλους.
Όσον αφορά το καθεστώς της τηλεργασίας, τελικά (όπως είχαμε ήδη προβλέψει) έρχεται για να μείνει και ως μορφή και ως περιεχόμενο. Πλάι πλάι με την ψηφιοποίηση και την «εξέλιξη της τεχνολογίας», η συγκεκριμένη μορφή εργασίας έρχεται να προσαρμοστεί στις ρευστές συνθήκες με «ρευστά» ωράρια και «ρευστούς» εργαζομένους. Η μορφή αυτή, δηλαδή, θέλει έναν εργαζόμενο διαθέσιμο 24/7, καθώς είναι στο σπίτι του και στον καναπέ του (όπως διατείνονται οι εργοδότες) και μάλιστα τον θέλουν απομονωμένο ώστε να μην έχει καμία επαφή με το συνάδελφο του και να μην μπορεί να αναπτύξει καμία συλλογική μορφή πάλης ενάντια στον εργοδότη του. Με την τηλεργασία, η διοίκηση της τράπεζας θα μπορεί πιο εύκολα να απολύσει έναν εργαζόμενο μέσα από μια βιντεοκλήση και θα μπορεί να τον αναγκάζει να δουλεύει χωρίς ωράριο, αργίες και Κυριακές, με το κόστος του εξοπλισμού στην «ατομική ευθύνη» του.
Με το τέλος της καραντίνας θα ξεκινήσει για τα καλά το όργιο του κεφαλαίου κατά όλων των εργαζομένων. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον τραπεζικό κλάδο με κάθε σχέση εργασίας θα παραμείνουν στο στόχαστρο, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης. Ως εργαζόμενοι θα πρέπει από σήμερα να κάνουμε σαφές ότι δεν θα πληρώσουμε εμείς για τη δική τους κρίση και να βάλουμε τους όρους για την ανάπτυξη των αντιστάσεων την περίοδο που έρχεται.
