Ο πόλεμος στην Υεμένη (την άλλοτε «Ευδαίμων Αραβία»), μπήκε στον έκτο χρόνο και εξελίσσεται με τρόπο που προδιαγράφει γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή. Ο «αραβικός συνασπισμός» που τον ξεκίνησε, υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας και βασικούς συμμάχους ΗΑΕ και Ισραήλ, φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος του, αλλά το τέλος του πολέμου παραμένει μακρινό.
Στις 8 του Φλεβάρη, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), που ήδη από τον προηγούμενο χρόνο είχαν περιορίσει τη συμμετοχή τους, ανακοίνωσαν την πλήρη αποχώρησή τους από τον συνασπισμό. Μένοντας, λοιπόν, σχεδόν μόνη η Σαουδική Αραβία, αναζητούσε εύσχημο τρόπο εξόδου, που της τον προσέφερε η πανδημία. Έτσι, στις 8 του Απρίλη ανακοινώνει, μαζί με τα υπολείμματα του συνασπισμού, μονομερή ανακωχή.
Αυτή η κατάρρευση του συνασπισμού αντικατοπτρίζει ενδεχόμενα και αλλαγή τακτικής των ΗΠΑ. Ο Τραμπ επέλεξε, ενώ ξεκινούσε ο «πόλεμος» τιμών πετρελαίου, να προκαλέσει στον «αγνώμονα» πρίγκιπα της Σ. Αραβίας, μια ηχηρή ήττα στην Υεμένη. Είχε προηγηθεί της μονομερούς ανακωχής που κήρυξε ο Σαλμάν, μια συντονισμένη επίθεση από ομάδες που υποστηρίζονται από το Ιράν και εκείνες που υποστηρίζονται από τα Εμιράτα, που συνέτριψε αυτές που υποστηρίζονται από την Σ. Αραβία.
Ταυτόχρονα, η Βρετανία, υπό αμερικανική ομπρέλα, επανακτά την επιρροή της στον Κόλπο και στον έλεγχο της εισόδου στην Ερυθρά Θάλασσα (η Νότια Υεμένη είναι πρώην βρετανική αποικία), καταλαμβάνοντας το νησί Socotra στην είσοδο της Ερυθράς Θάλασσας, για να το καταστήσει μόνιμη στρατιωτική βάση, σε συνεργασία με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Συμβαίνουν, ωστόσο, και άλλα παράδοξα! Τα Εμιράτα (που πρόσφατα έσπασαν το αμερικανικό εμπάργκο και πήγαν φάρμακα στο Ιράν), θεωρούνται οι ωφελημένοι της νέας μοιρασιάς και αυτή τη στιγμή συνεργάζονται με το Μπαχρέιν για να επαναφέρουν τη Συρία στη διεθνή σκηνή. Αν δε στο μέλλον προκύψει συμφωνία μεταξύ Αμπού Ντάμπι και Τεχεράνης κατά του Ριάντ, σίγουρα με συγκατάβαση της Ουάσινγκτον, θα γίνουμε μάρτυρες νέων συμμαχιών και της εγκατάλειψης της «χρόνιας αντιπαράθεσης» Σουνιτών-Σιιτών.
Όλα αυτά που προϊδεάζουν την αποσταθεροποίηση της Σαουδικής Αραβίας, βρίσκονται πιθανά στο έδαφος των υποθετικών σχεδιασμών, παρά το ότι οι ενδείξεις σε αυτή την κατεύθυνση περισσεύουν αυτό το διάστημα. Το σύμφωνο Quincy (που υπογράφηκε το 1945 πάνω στο αμερικανικό καταδρομικό Quincy, από τον βασιλιά Ιμπν Σαούντ και τον πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ και ανανεώθηκε το 2005 από τον Τζορτζ Μπους) είναι σήμερα εντελώς ανεπίκαιρο. Άλλωστε, η υποχρέωση των ΗΠΑ για προστασία του Βασιλείου, δεν περιλαμβάνει τους… κληρονόμους του. Ο Σαλμάν, από τη στιγμή που χρίστηκε διάδοχος του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας, πριν 3 χρόνια και αφού απομάκρυνε, με κάθε τρόπο, τους άλλους διεκδικητές του θρόνου αλλά και κάθε αντίπαλό του, δεν διαθέτει πλέον κανένα εσωτερικό στήριγμα.
Μετά την αποτυχία του στη Συρία (θεωρείται ρωσική ζώνη επιρροής πλέον), ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι σίγουρο ότι αναζητά τρόπους για την ανάκτηση του «χαμένου εδάφους», ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται την ανατροπή της σημερινής περιφερειακής τάξης στη ευρύτερη Μέση Ανατολή.
ΧΒ
