Έρχεται ο ιός. Αμηχανία και υποτίμηση. Ακούγονται τα νούμερα νοσούντων και νεκρών διεθνώς. Αμηχανία και φόβος. Η κυβέρνηση αντικαθιστά το δικαίωμα σε περίθαλψη και διάγνωση με ατομική ευθύνη και «Μένουμε σπίτι». Τα νούμερα μεγαλώνουν. Σάστισμα, φόβος, χιούμορ. Κηρύσσεται πανδημία. Ξεκινά η καραντίνα. Ο Τσιόδρας με τον Χαρδαλιά επισκέπτονται τη χώρα στις 6 μ.μ. Επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω «απειθαρχίας» και «απείθειας» στα μέτρα. Τα νούμερα μεγαλώνουν κι άλλο. Οι απαγορεύσεις μεγαλώνουν κι άλλο. Το σύστημα υγείας που διαλύσανε, θα καταρρεύσει, αν νοσήσει μαζικά ο λαός. Τρόμος και θυμός. Ατομική ευθύνη όσο, την ίδια στιγμή, ο καπιταλισμός κάνει πάρτι πάνω στις ζωές του λαού παγκόσμια.
Σ’ όλο αυτό το διάστημα, η ατομική ευθύνη γίνεται ασήκωτο βάρος, πίσω από τις κλειστές πόρτες. Κάτι πρέπει να μαλακώσει τη μιζέρια και την τρομολαγνεία των ημερών. Α, και την επιβεβλημένη μοναξιά. Οι γείτονες Ιταλοί, που ζουν με τον εφιάλτη των φέρετρων σταθερά, αρχίζουν να βγαίνουν στα μπαλκόνια. Αρχικά χαιρετιούνται. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν, να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον. Να αντέξουν. Ξεκινούν να τραγουδούν. Όλοι μαζί. Στα μπαλκόνια. Στη βία και την πίεση των ημερών, απαντούν με μουσική. Εδώ, ακούγεται πού και πού, μια μουσική δυνατά. Σε κάποια μπαλκόνια κάποιοι χορέψαν κιόλας. Χαμογέλασε η πολυκατοικία τους.
Στη χώρα μας, θεατρικές σκηνές και πολιτιστικοί οργανισμοί διαθέτουν αρχειακό υλικό παραστάσεων δωρεάν στο διαδίκτυο. Πολύς κόσμος αποκτά τη δυνατότητα να παρακολουθήσει παραστάσεις, έστω κι από την οθόνη του. Μια εναλλακτική πρόταση ψυχαγωγίας και παιδείας, εντός των θυρών. Αρχίζουν να κυκλοφορούν βίντεο, στα οποία πολλοί καλλιτέχνες ενώνουν τις φωνές και τα μουσικά τους όργανα (ο καθένας από το σαλόνι του, κύριε μπάτσε, ηρεμήστε) για να τραγουδήσουν. Ηθοποιοί διαβάζουν ποιήματα σημαντικών ποιητών και αποσπάσματα από θεατρικά έργα. Τα περισσότερα από αυτά καλούν να παλέψουμε για τη ζωή μας, να ονειρευτούμε έναν κόσμο που θα χωράμε, που η καταπίεση και η εκμετάλλευση του συστήματος δε θα λογαριάζονται ατομική ευθύνη και βάρος ασήκωτο, αλλά αιτίες για συλλογική πάλη. Τυχαίο;
Η τέχνη «της καραντίνας» είναι βαθιά ανάγκη και αγνή πρόθεση για επικοινωνία και έκφραση, απάντηση και εκτόνωση, αμφισβήτηση της «μοναξιάς» και του θανάτου, είναι η δημιουργία συλλογικής μνήμης και αντιμετώπισης σ’ όλα τα πρωτόγνωρα που μας συμβαίνουν. Και σίγουρα καμία σχέση δεν έχει με τα χειροκροτήματα της Μαρέβα, σ’ αυτούς που ο άντρας της φιμώνει και τους στέλνει τα ΜΑΤ. Στην Ιταλία, τα τραγούδια σταμάτησαν. Τα παραθυρόφυλλα έκλεισαν. Μπήκε στα σπίτια, μαζί με τον θάνατο, η φτώχεια και η ανέχεια. Εδώ, οι εργοδότες ασυδοτούν και βάζουν τους εργαζόμενους σε κίνδυνο. Η κυβέρνηση τους χάρισε τους μισθούς μας και υπόσχεται φτώχεια και ανεργία. Στη χώρα μας, οι καλλιτέχνες, αυτοί που με «αυταπάρνηση» πρέπει να μας ψυχαγωγούν ακόμα και στο σπίτι, δεν είναι καν στις κατηγορίες όσων δικαιούνται τα ψίχουλα των 800 ευρώ, κι ας είναι οι πρώτοι που έμειναν χωρίς δουλειά. Δεν είναι σ’ αυτούς που χρειάζεται να επιβιώσουν.
Η τέχνη σώζει; Η τέχνη χορταίνει; Η τέχνη θα αλλάξει τον κόσμο; Όχι, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να κάνει η τέχνη μόνη της. Η τέχνη, όμως, προϋποθέτει την επικοινωνία, το μήνυμα, την ανάγκη για έκφραση, ιδιαίτερα σε περιόδους στέρησής τους. Μπορεί να δημιουργήσει ερωτήματα, μπορεί να απαντήσει σε κάποια άλλα, να αφυπνίσει, να τονώσει το ηθικό, μπορεί να εκφράσει συναισθήματα. Το σε ποια κατεύθυνση και για ποιανού λογαριασμό, το ορίζουν κι αυτό οι συσχετισμοί. Η τέχνη που ξυπνά από τον λαό και ξυπνά τον λαό, θα βρίσκεται πάντα υπό διωγμό. Γι’ αυτό και φίμωσαν μέχρι τον θάνατο την Helin των Grup Yorum. Είναι η στιγμή να πάρουμε τα τραγούδια και να τα βγάλουμε στο δρόμο, να τα κάνουμε φωνές διεκδίκησης και αγώνα για τα δικαιώματά μας, γιατί το σύστημα είναι αποφασισμένο να ξεμπερδέψει μια και καλή από μας. Ο λαός σώζει τον λαό. Με την πάλη του.
