Το γράμμα εργαζομένου στο εργοστάσιο της BIC που είδε το φως της δημοσιότητας μέσω του blog της Ταξικής Πορείας και πήρε διαστάσεις ακόμη και σε αστικά ΜΜΕ, έφερε στην επιφάνεια μια σοβαρή αλλά αθέατη πλευρά της έξαρσης του κορονοϊού: τις συνθήκες εργασίας στους χώρους αυτούς εν μέσω πανδημίας. Αποτύπωσε με άμεσο τρόπο την πλήρη έλλειψη μέτρων προστασίας σε πολλούς μαζικούς εργασιακούς χώρους, ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε την πλήρη αδιαφορία της εργοδοσίας για την υγεία των εργατών. Αντίστοιχες μαρτυρίες υπήρξαν από διάφορους μαζικούς εργασιακούς χώρους ανά την Ελλάδα, με τις συνθήκες να είναι χειρότερες ειδικά εκεί όπου η θέση των εργαζόμενων ήταν από πριν χειρότερη, ενώ είμαστε σίγουροι ότι δεκάδες και εκατοντάδες είναι τα περιστατικά που έχουν θαφτεί μπροστά στην εργοδοτική τρομοκρατία και το φόβο της απόλυσης.
Τα αστικά ΜΜΕ και οι διάφοροι παρατρεχάμενοί τους προσπαθούν να μας πείσουν πως ο ιός δεν κάνει διακρίσεις, πόσο μάλλον ταξικής φύσης. Η πραγματικότητα όμως λέει, πως τόσο σε μια σειρά χώρες που πληρώνουν βαρύ τίμημα (όπως στην Ιταλία ή τις ΗΠΑ), όσο και στη χώρα μας, η επιλογή του κράτους και του κεφαλαίου να αφήσουν τις μεγάλες βιομηχανίες ανοιχτές άνευ όρων και η πλήρης έλλειψη μέτρων προστασίας δημιουργεί ακόμη και σήμερα μια μαζική ταξική δίοδο μετάδοσης του ιού. Η εικόνα με τα στελέχη των βιομηχανιών κλειδαμπαρωμένα στα γραφεία τους την ίδια στιγμή που οι αναλώσιμοι εργάτες δουλεύουν συνωστισμένοι στις γραμμές παραγωγής αναδεικνύει την ταξικότητα των επιλογών.
Την ώρα που η «ατομική ευθύνη» επιβάλει το γενικευμένο μάντρωμα των λαϊκών μαζών για μια παρατεταμένη περίοδο, το κράτος και το κεφάλαιο συντηρεί, με την απαραίτητη αποσιώπηση, εργασιακούς χώρους «υγειονομικές βόμβες». Την ώρα που τα πρόστιμα για τους παραβάτες των μέτρων πάνε σύννεφο, στους μαζικούς χώρους και τις βιομηχανίες της χώρας μια πρόχειρη θερμομέτρηση στην είσοδο θεωρείται ικανή να ανακόψει τη μετάδοση του ιού. Όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε κανένα «καυστικό» σχόλιο του ΣΕΒ προς την κυβέρνηση αυτή την περίοδο και πραγματικά δεν νομίζουμε πως είναι τυχαίο. Το βιομηχανικό κεφάλαιο και η εργοδοσία κάνει την κρίση ευκαιρία για ν’ αυγατίσει τα κέρδη της, δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τους εργάτες και τις οικογένειές τους, ενώ αν και όταν η ζήτηση πέσει και η κρίση χτυπήσει την πόρτα, δεν θα διστάσει και πάλι να χτυπήσει αλύπητα αυτούς που παράγουν τον πλούτο.
Η εργοδοσία στη BIC, είτε σαν κανόνας, είτε σαν λαγός, έδειξε τον ταξικό τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί. Με το ξέσπασμα της πανδημίας έβαλε στο φουλ τις μηχανές αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο εργατικό δυναμικό. Παρότι έδειξε να ζορίζεται από τη δημοσιοποίηση της κατάπτυστης στάσης της σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο, διασκέδασε τις εντυπώσεις μοιράζοντας πάνινες μάσκες στο προσωπικό αλλά άρχισε να μιλάει για «συλλογική ευθύνη» και περικοπές καθώς οι πωλήσεις άρχισαν να πέφτουν. Η συνέχεια βρίσκεται μπροστά.
Την ίδια στιγμή η εκκωφαντική σιωπή της επίσημης συνδικαλιστικής ηγεσίας επιβεβαιώνει τον υποταγμένο ρόλο της. Επίσης, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές που ο πολιτικός χρόνος μετράει πραγματικά διαφορετικά, οι λεπτομέρειες στη στάση του κάθε πολιτικού χώρου κάνουν τη διαφορά. «Θα μείνουμε σπίτι και θα λογαριαστούμε μετά»; ή «θα επιμείνουμε και θα διεκδικήσουμε τώρα»; Το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής (ΠΑΜΕ) στην υπόθεση της BIC απάντησε καθαρά το πρώτο, όταν παρακαλούσε μέσω mail την εργοδοσία να λάβει μέτρα προστασίας.
Η περίοδος είναι σκληρή, όπως και η επίθεση του κεφαλαίου και της εργοδοσίας που έχει ήδη ξεκινήσει και θα επιδεινωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Το ζητούμενο συνεχίζει να είναι η ανάδειξη της αντίστασης και του αγώνα ως τη μοναδική διέξοδο στην επίθεση και την κρίση.
