Σταμάτησε τα τακτικά διαγγέλματα ο Μητσοτάκης, αφήνοντας στα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη την επιχείρηση συγκάλυψης των αντεργατικών μέτρων που επιβάλει η κυβέρνηση με την «ευκαιρία» του κορονοϊού. Πιθανά ελπίζει ότι με την τακτική αυτή, μαζί με την ακατάπαυστη προπαγάνδα των ΜΜΕ και τις κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις τους, ο ίδιος θα γλυτώσει την οργή των εργαζόμενων για την τρομακτική θέση στην οποία τους οδηγεί η κυβερνητική πολιτική, καθώς τα μέτρα που ανήγγειλε γίνονται συγκεκριμένα.
Απολύσεις… για να μη γίνουν απολύσεις
Στο διάγγελμά του στις 17 Μάρτη 2020, ο πρωθυπουργός δήλωνε «νομοθετούμε έκτακτα μέτρα που δίνουν τη μέγιστη δυνατή ευελιξία, ώστε να διασωθούν θέσεις εργασίας». Τα στοιχεία του «ΕΡΓΑΝΗ» για το Μάρτη κατέληξαν σε ισοζύγιο απολύσεων-προσλήψεων αρνητικό κατά 41.903 θέσεις εργασίας. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος, μόλις ένα μήνα νωρίτερα ο Βρούτσης αισθανόταν «αισιόδοξος» γιατί, το πρώτο δίμηνο του 2020, το ισοζύγιο ήταν θετικό κατά 7.549 θέσεις…
Για να «αντιμετωπίσει» τις απολύσεις, η κυβέρνηση ουσιαστικά τις νομιμοποίησε, μέσω της ένταξης του 76% των επιχειρήσεων (οι οποίες απασχολούν πάνω από το 80% του συνόλου των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα) στο ειδικό καθεστώς των «πληττόμενων» που τους επιτρέπει να αναστείλουν τις συμβάσεις των εργαζόμενων για 45 μέρες. Κι ενώ ο Μητσοτάκης δήλωνε «το κράτος, και όχι η επιχείρηση, αναλαμβάνει να καταβάλει μέρος του μισθού των εργαζομένων στους κλάδους που πλήττονται», αφήνοντας να εννοηθεί ότι το υπόλοιπο μέρος του μισθού θα καταβληθεί από τους εργοδότες, τελικά οι «προσωρινά απολυμένοι» πρέπει να ζήσουν 45 μέρες με τα 800€ της «αποζημίωσης ειδικού σκοπού» και με το δώρο Πάσχα να καταβάλλεται στις 30 Ιούνη. Τα δε 800€ δεν θα δοθούν στο πρώτο 10ήμερο το Απρίλη, όπως υποστήριζε ο Βρούτσης στις 21/3 και ο Γεωργιάδης στις 30/3, αλλά μετά τις 15 Απρίλη.
Παρά τα τερτίπια της κυβέρνησης για να «εξομαλύνει την καμπύλη» των απολύσεων, είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι θα πετιούνται κατά χιλιάδες στο δρόμο αμέσως μόλις συμπληρωθεί το τρίμηνο του περιορισμού των απολύσεων. Ενδεικτικός είναι ο αριθμός των αιτήσεων όσων εργαζόμενων έχουν ανασταλεί οι συμβάσεις, που πιθανά θα ξεπεράσει το 1 εκ. Όσοι δεν απολυθούν, το πιθανότερο είναι να βρεθούν για πολλούς μήνες με μισό μισθό, εξαιτίας της εκ περιτροπής εργασίας που επίσης νομοθέτησε η κυβέρνηση.
Τελικά ποιοι δικαιούνται τα 800€;
Στο επόμενο διάγγελμα, δυο μέρες αργότερα, ο Μητσοτάκη «διαβεβαίωνε» «την ενίσχυση των 800 ευρώ θα λάβουν και όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι της χώρας» και συμπλήρωνε «οκτακόσια ευρώ όμως θα λάβουν και όλοι όσοι απολύθηκαν ή εξαναγκάσθηκαν σε παραίτηση από 1η Μαρτίου μέχρι και χθες». Ούτε στη μία, ούτε στην άλλη περίπτωση το «όλοι» δεν ήταν όλοι.
Από τους μεν ελεύθερους επαγγελματίες, εξαιρέθηκαν τελικά οι δεκάδες χιλιάδες δικηγόροι, μηχανικοί, οικονομολόγοι, γιατροί, εκπαιδευτικοί κι ερευνητές, οι οποίοι, είτε αυτοαπασχολούμενοι είτε εργαζόμενοι με μπλοκάκι, θα τραφούν με… τηλεκατάρτιση. Ήδη εμφανίστηκαν οι πρώτες διαφημίσεις από ιδιωτικά ΙΕΚ και άλλα ευαγή ιδρύματα που ανταγωνίζονται για τα ευρωπαϊκά κονδύλια με τα οποία θα επιδοτηθούν, με τη μορφή voucher των 600€, για να «καταρτίσουν» αυτούς που θεωρούνται επιστήμονες.
Για τους δε απολυμένους (μέχρι 20 Μάρτη τελικά), αφού η κυβέρνηση επιβράβευσε τα πρώην αφεντικά τους για την προνοητικότητα να τους απολύσουν πριν τους περιορισμούς, τα 800€ κατέληξαν να αφορούν μόνο όσους εργάζονταν σε επιχειρήσεις που εντάσσονται στο ειδικό καθεστώς. Παρότι η διατύπωση διατηρήθηκε στην ΠΝΠ που ακολούθησε τις δηλώσεις Μητσοτάκη, η σχετική υπουργική απόφαση ξεκαθάρισε ότι μόνο οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις έχουν υποχρέωση δήλωσης των εργαζόμενων που έδιωξαν από την αρχή του Μάρτη.
Οι μόνες δεσμεύσεις αφορούν το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό
Σε καθένα από τα τρία πρώτα του διαγγέλματα, ο Μητσοτάκης φρόντιζε να αναφερθεί στην ΕΕ, την ΕΚΤ, τους δημοσιονομικούς στόχους και τα «χρηματοδοτικά» εργαλεία για να διαβεβαιώσει –όπως κάνουν τακτικά και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης– ότι τα μέτρα παίρνονται «με σύνεση» και πάντα σε συνεννόηση με τους «εταίρους». Δήλωνε δηλαδή την πραγματική δέσμευση της κυβέρνησης να περιορίσει τα όποια μέτρα (ακόμα και τα πολλά περισσότερα που αφορούν άμεσες διευκολύνσεις προς το κεφάλαιο) στο πλαίσιο που ορίζει η διαρκής επιτήρηση από τους ιμπεριαλιστές, επιζητώντας την κατανόησή τους και σερβίροντας παράλληλα στο λαό το παραμύθι της «ευρωπαϊκής στήριξης». Στο τελευταίο διάγγελμα, που αφορούσε την απαγόρευση κυκλοφορίας, έκλεισε με αναφορά στο Ρούζβελτ, για να υπενθυμίσει και την άλλη πλευρά της διπλής εξάρτησης της ντόπιας άρχουσας τάξης.
Ο λαός κι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από το πολιτικό προσωπικό που, ακόμα και στις πιο κρίσιμες περιόδους, δεσμεύεται μόνο να υπηρετεί την πολιτική που εντείνει την εκμετάλλευσή τους από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Έχουν να περιμένουν μόνο από το δικό τους αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
