Καθώς ο ιός έχει επεκταθεί σε κάθε γωνιά του κόσμου και κάθε μικρή ή μεγάλη χώρα μετρά κρούσματα, όλες οι κυβερνήσεις σπεύδουν να πάρουν περιοριστικά μέτρα. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, η ελλιπής ενημέρωση του λαού συνοδεύτηκε με εσπευσμένα μέτρα υπό τον φόβο της κατάρρευσης των (ούτως ή άλλως) ανύπαρκτων συστημάτων υγείας, ειδικά στον λεγόμενο τρίτο κόσμο: Λατινική Αμερική, Αφρική, Ασία. Για να εφαρμόσουν άρον άρον αυτά τα μέτρα, οι κυβερνήσεις έκαναν χρήση ωμής βίας απέναντι σε πληθυσμούς που έχουν γνωρίσει το κράτος μόνο ως εχθρό, δεν έχουν καμία πρόσβαση στην υγεία και ταυτόχρονα δεν έχουν καμία δυνατότητα αποταμίευσης. Σε μια πιο βάρβαρη εκδοχή της «ατομικής ευθύνης», η αστυνομία προχώρησε σε ωμότητες με το πρόσχημα του «ανεύθυνου λαού», που «δεν καταλαβαίνει». Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν κάποιοι είναι ότι αυτοί οι λαοί πεινάνε.
Επιπρόσθετα, σε μια σειρά χώρες ο κορωνοϊός είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να επεκταθούν και να εμπεδωθούν τα μέτρα καταστολής, καθώς αυτές οι κυβερνήσεις βρίσκονται ήδη σε ανοιχτό πόλεμο με τον λαό τους. Μάλιστα, στις περιπτώσεις της Ινδίας και των Φιλιππίνων, υπάρχει συσχέτιση αυτής της επιδίωξης με την ύπαρξη κομμουνιστικού κινήματος. Ενώ μπορούμε να φανταστούμε τι θα έλεγαν τα ΜΜΕ αν η αστυνομία της Βενεζουέλας έκλεινε πολίτες σε κλουβιά για σκυλιά ή ας πούμε αν η Βόρεια Κορέα πυροβολούσε τους παραβάτες, εδώ είδαμε για προφανείς λόγους, έναν μετριοπαθή σχολιασμό των ειδήσεων… Οι χώρες αυτές θεωρούνται «δημοκρατίες» και έχουν σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Πάμε, όμως, τώρα να κάνουμε μια βόλτα στον κόσμο, με βάση τα δημοσιεύματα των αστικών ΜΜΕ και να δούμε εικόνες βαρβαρότητας και καταστολής:
Στην Κένυα, η επιβολή της καραντίνας έγινε με σκληρή αστυνομική καταστολή, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός 13χρονου αγοριού από πυρά της αστυνομίας (τον πυροβόλησαν ενώ καθόταν στο μπαλκόνι του!). Επίσης, η αστυνομία ξυλοκόπησε ανθρώπους που προσπάθησαν να πάρουν το πλοίο, λίγο πριν την έναρξη της καραντίνας. Στη Ρουάντα, η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε δύο ανθρώπους. Στη Νότιο Αφρική, οι αστυνομικοί κινούνται στους δρόμους λες και ανήκουν σε συμμορίες και ξυλοκοπούν όποιον προλάβουν να πιάσουν. Μέχρι και στον μικροσκοπικό Μαυρίκιο, δίπλα στη Μαδαγασκάρη, κυκλοφορεί βίντεο που δείχνει αστυνομικούς να χτυπούν πολίτες στο δρόμο.
Στην Παραγουάη, οι μπάτσοι επέβαλαν καψόνια σε όποιον πολίτη έβρισκαν να κυκλοφορεί, τα ανέβασαν στο διαδίκτυο και πήραν τα εύσημα του υπουργού δημόσιας τάξης. Ο ακτιβιστής Αλμπέρτο Ρουίζ δήλωσε στην Guardian: «Στις φτωχογειτονιές, αν δεν βγεις έξω, θα πεθάνεις από την πείνα». Στη Μπογκοτά, πρωτεύουσα της Κολομβίας, οι άστεγοι τρέχουν να γλυτώσουν από την αστυνομία και… συνωστίζονται σε ξενώνες με πολλά κρεβάτια σε κάθε δωμάτιο!
Στην Τουρκία και στην Ουγγαρία, η επέλαση του ιού ενσωματώθηκε στην ήδη εφαρμοζόμενη φασιστική καταστολή (βλέπε άρθρο για κηδεία της Helin Bölek). Στη Σερβία, η κυβέρνηση επέβαλε λογοκρισία στον τύπο.
Στη μαρτυρική Παλαιστίνη, δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό: στην πόλη Τζάφα, η ισραηλινή αστυνομία βρήκε την αφορμή για να χυμήξει στους Παλαιστίνιους και να τους πνίξει στα χημικά.
Τον γύρο του κόσμου κάνουν οι εικόνες από την καταστολή στην Ινδία, όπου η επιβολή της καραντίνας είναι μια αναγκαιότητα που υπαγορεύεται για προφανείς λόγους: τον τεράστιο πληθυσμό και την πλήρη απουσία περίθαλψης. Η «μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου» εφάρμοσε τα μέτρα με τον μοναδικό τρόπο «απεύθυνσης» που ξέρει να χρησιμοποιεί προς τον λαό της. Έβγαλε την αστυνομία έξω με τα καλάμια και άρχισε να ξυλοφορτώνει όποιον κυκλοφορούσε στο δρόμο! Και αν αυτό σόκαρε κάποιους, είναι μάλλον ρουτίνα για μια χώρα στην οποία η αστυνομία συχνά πυροβολεί διαδηλωτές στο ψαχνό! Η βαρβαρότητα συμπληρώθηκε από εξευτελιστικά καψόνια, τα οποία λόγω της παγκόσμιας κατακραυγής και την ανάγκη διάσωσης της εικόνας της χώρας προς το εξωτερικό, «αντικαταστάθηκαν» με άλλους, δήθεν χιουμοριστικούς, τρόπους εξευτελισμού. Αυτό που όλος ο κόσμος είδε είναι ότι η ινδική κυβέρνηση δεν μπορεί να φερθεί στους πολίτες της με ανθρώπινο τρόπο. Ο φόβος της ινδικής κυβέρνησης προς τον λαό συνδέεται και με την ύπαρξη του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα.
Στις Φιλιππίνες, ο πρόεδρος Ντουτέρτε βρήκε την αφορμή για να αποχαλινώσει την ήδη εφαρμοζόμενη αστυνομική βαρβαρότητα. Ήδη η κυβέρνησή του είχε εξαπολύσει πρωτοφανή μέτρα καταστολής και είχε δώσει τη δυνατότητα στην αστυνομία να σκοτώνει χωρίς δίκη, με πρόσχημα την εκστρατεία «ενάντια στα ναρκωτικά». Τα μέτρα περιορισμού εγκαινιάστηκαν με βασανισμούς πολιτών στη μέση του δρόμου, με πιο χαρακτηριστικό το κλείσιμο σε κλουβιά σκύλου! Τέλος, ο Ντουτέρτε βρήκε τη λύση για να προστατεύσει τους πολίτες του: τους πυροβολεί! Δημοκρατικές οργανώσεις, όπως μας πληροφορεί το όργανο του ΚΚ Φιλιππίνων, έκαναν κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστολή και ζήτησαν μέτρα περίθαλψης.
Τέλος, στη Χιλή, η διασπορά του ιού διευρύνει το κοινωνικό ρήγμα που άνοιξε η λαϊκή εξέγερση του Οκτώβρη-Νοέμβρη. Πρώτον, αναδεικνύει με δραματικό τρόπο τον άμεσο χαρακτήρα των αιτημάτων που είχαν στο επίκεντρο την (ανύπαρκτη) περίθαλψη και κοινωνική ασφάλιση. Ο χιλιανός λαός βρίσκεται κυριολεκτικά ξυπόλητος απέναντι στην πανδημία. Δεύτερον, αποτελεί ευκαιρία για τον πρόεδρο Πινιέρα να επαναφέρει τον στρατό στους δρόμους και το κράτος έκτακτης ανάγκης. «Σήμερα, εξασκώντας τις συνταγματικές μου εξουσίες, κηρύσσω κράτος συνταγματικής εξαίρεσης για λόγους καταστροφής», είπε για να συνεχίσει: «Ο στρατός μπορεί να ενεργήσει ως πραγματική υγειονομική δύναμη, σε συνεργασία με όλους τους λειτουργούς του συστήματος υγείας μας»! Στη Χιλή, ο στρατός του Πινοσέτ δεν είναι «υγειονομική δύναμη», αλλά αντίθετα είναι αυτός που έστησε τη χούντα, κυβέρνησε, άφησε τον λαό χωρίς νοσοκομεία και όταν τριάντα χρόνια μετά εκείνος ξεσηκώθηκε, βγήκε στους δρόμους για να τον καταστείλει! Το χακί για τη Χιλή σημαίνει απουσία υγείας. Να σημειωθεί ότι οι κινητοποιήσεις στη Χιλή συνεχίζονταν κανονικά. Τέλος, στο αδέρφι της χιλιανής εξέγερσης, Εκουαδόρ (Ισημερινός), η αστυνομία έχει αναλάβει να μαζεύει τα πτώματα από τους δρόμους, καθώς ο εξαθλιωμένος λαός, ούτε να θάψει τους νεκρούς του δεν τολμάει, για να μην μολυνθεί…
Κι αυτά ήταν μόνο λίγες περιπτώσεις που έφτασαν στο φως τη δημοσιότητας. Μπορούμε να φανταστούμε τις εικόνες που εκτυλίσσονται στις ατέλειωτες παραγκουπόλεις του κόσμου, όπου ο καθημερινός αγώνας για το ψωμί έρχεται να συναντήσει τον αγώνα για τη ζωή. Ο σάπιος καπιταλιστικός κόσμος αδυνατεί να εμπνεύσει τους λαούς. Αντί για τη ράβδο του Ασκληπιού, κρατάει τη ράβδο της αστυνομικής βίας.
