Με προμετωπίδα την πανδημία, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εξαπολύσει μια ενορχηστρωμένη ιδεολογική επίθεση στο λαό. Το αφήγημα χιλιοειπωμένο: ένας κοινός εχθρός, βολικός ως αόρατος, απειλεί τη χώρα, όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως τάξης και φυλής, όλες τις χώρες, ακόμα και πανίσχυρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, αλλά και γείτονες όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Ένας αόρατος εχθρός που όμως αποκτά το πρόσωπο του γείτονα, του συνάδελφου, του φοιτητή, του άρρωστου πρόσφυγα, του άρρωστου ναυτικού, του άστεγου που «ανεύθυνα» κυκλοφορεί. Και η κυβέρνηση, με πρόσωπο «υπεύθυνο» και «σοβαρό», στέκεται «δίπλα στους πολίτες», «στηρίζει» με χειροκροτήματα και δακρύβρεχτες ευχαριστίες το προσωπικό του δημόσιου συστήματος υγείας. «Στηρίζει» τους ήρωες που μέχρι πρόσφατα αντιμετώπιζε σαν «χαραμοφάηδες δημόσιους υπαλλήλους». Και όχι μόνο αυτό, προσφέρει το 50% των μισθών των υπουργών και των βουλευτών της, ακόμα και της προέδρου της δημοκρατίας, στο βωμό της δημόσιας υγείας. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς… χειρότερα.
Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε ότι στο τέλος τη νύφη θα πληρώσει ο λαός: οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που «απολύονται» για 800 ευρώ ενώ συνεχίζουν να δουλεύουν… μαύρα και χωρίς δικαιώματα, οι 42.000 νέοι άνεργοι του Μαρτίου, οι συνταξιούχοι που πληρώθηκαν νωρίτερα αυτό το μήνα αλλά απειλούνται με έλλειψη χρημάτων μετά τον Ιούνιο, οι εκπαιδευτικοί που παλεύουν με την εξ αποστάσεως «εκπαίδευση», οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι που, πίσω από τις παραινέσεις του πρωθυπουργού «να προσφέρει ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του», τις αγωνίες του ευρωβουλευτή της ΝΔ Κύρτσου και του υπουργού Οικονομικών Σταϊκούρα, βλέπουν να απειλούνται με περικοπές μισθών και συντάξεων. Περικοπές που σίγουρα δεν θα αφορούν τους ένστολους, απαραίτητους για τη διαφύλαξη της ειρήνης και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας έναντι ορατών και αόρατων εχθρών, ούτε βέβαια, τους παπάδες που τόσο… άδικα στερούνται το ποίμνιό τους.
Αυτή τη στιγμή σε όλο το δημόσιο επικρατεί αναβρασμός
Στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, που δίνουν καθημερινά έναν άνισο και επικίνδυνο αγώνα χωρίς τέλος. Ακόμα και τα ψίχουλα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα μπροστά στις περικοπές που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια, μπροστά στους κινδύνους που καθημερινά αντιμετωπίζουν. Ακόμα κι από αυτήν την έκτακτη επιδότηση, που δεν χαρακτηρίζεται «δώρο Πάσχα» για να μην μπαίνουν ιδέες επαναφοράς των δώρων που κόπηκαν εντελώς από την αντίστοιχη κυβέρνηση το 2013, εξαιρούνται όσοι εργαζόμενοι βρέθηκαν σε άδεια τον προηγούμενο μήνα.
Στους εκπαιδευτικούς, που δίνουν τη δική τους μάχη κόντρα στον ταξικό χαρακτήρα της «τηλεκπαίδευσης» που αποκλείει μαθητές, κόντρα στην αγωνία χιλιάδων υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων, που θα βρεθούν απέναντι σε ακόμα πιο σκληρά ταξικά φίλτρα.
Στους εργαζόμενους στους δήμους, που με ελάχιστα στοιχειώδη μέσα προστασίας καλούνται να καλύπτουν καθημερινά ανάγκες καθαριότητας, εξυπηρέτηση πολιτών, «βοήθεια στο σπίτι» και υποστήριξη των ανήμπορων που βρίσκονται σε καραντίνα και απομόνωση.
Μα και στους εργαζόμενους στο υπόλοιπο δημόσιο, που βρίσκονται σε επιφυλακή όλες τις μέρες της βδομάδας για να υλοποιήσουν τις όποιες εξαγγελίες της ενημέρωσης των 18.00. Εργαζόμενοι που έχουν επιστρατευθεί για να αντιμετωπίσει τάχαμου την πανδημία ένας κρατικός μηχανισμός που έχει εγκαταλειφθεί σε ό,τι αφορά υπηρεσίες προς το λαό, με τρομερές ελλείψεις σε προσωπικό και υλικά. Ενδεικτικό παράδειγμα οι αυταρχικές και τρομοκρατικές εντολές του περιφερειάρχη Πελοποννήσου Νίκα, που διέταξε «όλοι οι υπάλληλοι να βρίσκονται στο χώρο των υπηρεσιών τους». Ενώ όχι τυχαία φτιάχτηκε και στο Μητρώο Ανθρώπινου Δυναμικού Ελληνικού Δημοσίου (στη γνωστή απογραφή) πλατφόρμα όπου καθημερινά καταχωρείται ο αριθμός των υπαλλήλων που εργάζονται με φυσική παρουσία, που κάνουν χρήση αδειών ειδικού σκοπού, που εργάζονται εκ περιτροπής.
Το έδαφος λοιπόν προετοιμάζεται και το αν τελικά οι περικοπές θα υλοποιηθούν δεν έχει να κάνει ούτε με την εξέλιξη της πανδημίας, ούτε καν με τα δημοσιονομικά, αλλά με τον ταξικό συσχετισμό, που δυστυχώς σε αυτή τη φάση είναι αρνητικός για τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους.
Αν αυτό δεν αλλάξει, αν δεν επιμείνουμε στον αγώνα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, τότε πραγματικά θα πρέπει όλοι να ανησυχούμε.
