Όπως και σε όλους τους εργασιακούς χώρους, έτσι και σ’ αυτόν των θαλάσσιων μεταφορών, τα προβλήματα που δημιουργούνται λόγω της πανδημίας είναι μεγάλα και το κόστος τους θα το πληρώσουν για ακόμα μια φορά οι εργαζόμενοι. Ήδη από τις 26 του Μάρτη ο ΣΕΕΝ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας) με αίτημά του προς τον υπουργό Ναυτιλίας έχει ζητήσει τη μείωση στο ελάχιστο των δρομολογίων από και προς τα νησιά του Αιγαίου, ενώ ταυτόχρονα ζητά να επιδοτηθούν από το κράτος τα δρομολόγια για τις γραμμές που δεν ανήκαν στις ήδη επιδοτούμενες. Οι ναυτιλιακές εταιρίες είναι αυτές που θησαυρίζουν κάθε χρόνο από το Πάσχα μέχρι και τον Οκτώβρη, που έχουν αυξήσει κατά 31% τα τελευταία πέντε χρόνια την τιμή των εισιτηρίων στα πλοία τους, που κάθε χρόνο τσεπώνουν υπέρογκα ποσά από το κράτος για τις επιδοτούμενες άγονες γραμμές. Τώρα κλαίγονται ότι «μπαίνουν μέσα» οικονομικά και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δρομολόγια.
Η μείωση των δρομολογίων και ο παροπλισμός πλοίων που αυτή θα επιφέρει οδηγούν στην ανεργία εκατοντάδες ναυτεργάτες. Η μη προσέγγιση των πλοίων ανά τακτά χρονικά διαστήματα στα νησιά είναι πιθανό να τα αφήσει ανεφοδίαστα από είδη πρώτης ανάγκης, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται κίνδυνος για όσους χρειαστούν μεταφορά για λόγους υγείας. Άρα για μια ακόμα φορά την ανεπάρκεια του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο φτωχός λαός των νησιών.
Σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας που παίρνονταν στα πλοία όλο το Μάρτη ήταν μηδαμινά ως ανύπαρκτα. Στο πλοίο στο οποίο εργαζόμουν, μέχρι και τις 20 του Μάρτη δεν υπήρχαν αντισηπτικά για όλες τις επιστασίες των εργαζομένων στο καράβι, ενώ γάντια και μάσκες δεν είδαμε ποτέ. Η σίτιση στην τραπεζαρία του κατώτερου πληρώματος γινόταν με το φαγητό εκτεθειμένο και το πλήρωμα να σερβίρεται μόνο του. Απολύμανση στο καράβι έγινε μόνο μια φορά και αυτή μετά τις 20 του μήνα. Τα μόνα μέτρα που πάρθηκαν βασίστηκαν στην πρωτοβουλία των εργαζομένων. Τα βασικότερα ήταν να κρατάνε αποστάσεις μεταξύ τους, όταν βήχουν να βάζουν το χέρι τους μπροστά και να μη συνωστίζονται στους χώρους ενδιαίτησης και αναψυχής. Μέλος του πληρώματος το οποίο απλά είχε ισχυρό βήχα κλείστηκε σε καραντίνα για κάποιες μέρες και στη συνέχεια εξαναγκάστηκε να βγει σε άδεια, χωρίς η εταιρία να μεριμνήσει –όπως ήταν υποχρεωμένη από τη συλλογική σύμβαση– για την εξέτασή του και αφέθηκε στη μοίρα του να ψάχνει ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο να κάνει το τεστ για ν’ αποδείξει ότι δεν έχει τον ιό.
Εν μέσω πανδημίας, η προστασία της υγείας των ναυτικών (όπως γίνεται και για όλους τους εργαζόμενους) μετατρέπεται από κρατική υποχρέωση σε ατομική ευθύνη. Επιπλέον, η μείωση των δρομολογίων και το πέταγμα στην ανεργία μεγάλου αριθμού εργατών της θάλασσας αποκαλύπτει πως η πολιτική του αστικού κράτους στο θέμα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών καθορίζεται ανάλογα με τα συμφέροντα των ναυτιλιακών εταιριών και των πλοιοκτητών.
Εργαζόμενος σε πλοίο της επιβατηγού ναυτιλίας
