Το τεράστιο χρηματοδοτικό πακέτο (μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα μεταπολεμικά σχέδια ανασυγκρότησης) που ανακοινώθηκε από τον Τραμπ για την ενίσχυση της οικονομίας των ΗΠΑ από τις επιπτώσεις της πανδημίας, ύψους 2,3 τρισ. δολαρίων (ούτε το ένα τρίτο δεν είχε δοθεί το 2008 για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος), στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερο: Αν προσθέσουμε και το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και επαναγοράς κρατικών ομολόγων της ΕΚΤ, η ενίσχυση αγγίζει τα 6 τρισεκατομμύρια δολάρια!!!
Πού βρεθήκαν αυτά τα χρήματα; Εκεί που υπήρχαν πάντα, «αραγμένα» από την τεράστια κερδοσκοπική κερδοφορία της προηγούμενης περιόδου (από το 2008-9) που ήδη χαρακτηρίζεται ως η περίοδος με την πιο μεγάλη χρηματιστηριακή επέκταση όλων των εποχών. Το χρήμα που «γεννήθηκε» για να στηρίξει την καρδιά του συστήματος, τις τράπεζες, αλλά και να τονώσει στην πορεία την επιχειρηματική δραστηριότητα, έφτασε με τη σειρά του να δημιουργήσει μία άνευ προηγουμένου φούσκα που –και πριν ξεσπάσει η πανδημία- πολλοί ανέμεναν την έκρηξή της.
Αλλά, αλήθεια, και πάλι, πού βρέθηκαν τόσα χρήματα όταν μέσα σε διάστημα το πολύ ενός μήνα ο Dow Jones παρουσίασε τρεις συνεχείς πτώσεις, τη μεγαλύτερη όλων των εποχών και άλλες δύο πτώσεις συγκρινόμενες με το χρηματιστηριακό κραχ του 1987;
Και όμως το τριπλό κραχ… δεν μετατράπηκε σε κραχ!
Όλα τα παραπάνω δείχνουν την ισχυρή πολιτική βούληση του αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού κράτους, του συλλογικού καπιταλιστή να διασώσει –whatever it takes, για να θυμηθούμε μία ρήση του σούπερ Ντράγκι– το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης.
Το πακέτο ήταν επίσης και ένας συμβιβασμός που αντιπροσωπεύει τη συμφωνία του συνόλου της πολιτικής ελίτ (Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών): Με αποκλεισμένες από την οικονομική ενίσχυση τις πετρελαϊκές εταιρείες και γενικότερα τις επιχειρήσεις του Τραμπ, οι Δημοκρατικοί φάνηκε σαν να σώζουν τα προσχήματα και να δίνουν μία πινελιά «κοινωνικότητας» στο πακέτο στήριξης.
Και όμως, ήταν η Δημοκρατική πρόεδρος του Κογκρέσου που πριν ανακοινωθούν τα μέτρα υπενθύμιζε πως θα πρέπει να ενισχυθούν με επιδόματα μόνο οι εργαζόμενοι που οι επιχειρήσεις τους θα κλείσουν και όχι να επεκταθεί σε όλους το επικουρικό επίδομα.
Γράφτηκε ακόμη ότι χάρη στην παρέμβαση των Δημοκρατικών συμπεριελήφθη στο πακέτο και η δωρεάν παροχή από το σύστημα περίθαλψης των ΗΠΑ του τεστ. Με τη διαφορά –όπως έδειξε και αμερικάνικη ΜΚΟ- πως μπορεί το τεστ να παρέχεται δωρεάν, όμως η νοσηλεία από τον κορονοϊό στο σύστημα περίθαλψης των ΗΠΑ που ελέγχεται από τις ασφαλιστικές εταιρείες ανέβηκε στην κλίμακα και συγκρίνεται με τις θεραπείες για την πνευμονία ή διαβήτη. Εκτοξεύοντας με αυτό τον τρόπο τα έξοδα νοσηλείας και προσθέτοντας άλλα έκτακτα που δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα ασφάλισης-περίθαλψης!
Γενικότερα, συναθροίζοντας τις εγγυήσεις για δάνεια των μεγάλων και των μικρών επιχειρήσεων, στις πολιτείες και τις φορολογικές ελαφρύνσεις, το μεγαλύτερο μέρος του πακέτου, δηλαδή ποσό ίσο με 1,8 τρισ. δολάρια, κατευθύνεται προς το κεφάλαιο αμέσως ή εμμέσως.
Ποσό 185 δισ. θα πάει για να εγγυηθεί το αμερικάνικο κράτος ότι το τεστ θα γίνει για τον πληθυσμό με μηδενικό κόστος. Όσοι όμως γνωρίζουν το αμερικάνικο σύστημα ασφάλισης-περίθαλψης διακρίνουν πως η εγγύηση αυτή θα περάσει από τις ασφαλιστικές εταιρείες που καλύπτουν τους ασφαλισμένους. Δηλαδή πρόκειται για επιδότηση των ασφαλιστικών εταιρειών με κρατικά χρήματα ώστε να εγγυηθούν ότι οι ασφαλισμένοι δεν θα πληρώσουν το τεστ!
Με περίπου 630 δισ. θα καλυφθεί η διαφημιζόμενη –άπαξ!- ενίσχυση κάθε μισθωτού με 1.200 ευρώ, δηλαδή μία φορά μόνο και τέλος. Επίσης εδώ περιλαμβάνεται η αύξηση των επιδομάτων ανεργίας και ποσών για το λεγόμενο δίχτυ προστασίας, π.χ. συσσίτια. Επίσης περιλαμβάνεται και η μείωση των ατομικών φορολογικών υποχρεώσεων των μισθωτών, που δεν αντιπροσωπεύει παρά το 1% -και αυτό με πολύ επιείκεια!- του γενικότερου πακέτου Τραμπ.
Η ταξική στόχευση της τεράστιας αυτής χρηματοοικονομικής ενίσχυσης είναι βέβαια φανερή.
Και επειδή ξεκίνησαν οι ιστορικές συγκρίσεις, καμία σχέση φυσικά με το Νιου Ντιλ του Ρούζβελτ το οποίο περιείχε σημαντικές παραχωρήσεις στην εργατική τάξη, συγκρίσιμες με αυτές που θέσπισε το Λαϊκό Μέτωπο την ίδια περίοδο στη Γαλλία.
Βέβαια αυτό ήταν αποτέλεσμα της πίεσης του διεθνούς ταξικού συσχετισμού (Σοβιετική Ένωση– το πρώτο εργατικό κράτος της ιστορίας) αλλά και του εγχώριου: Ένας μεγάλος κύκλος «άγριων», αιματηρών (ακόμα και με ένοπλη αντιπαράθεση) απεργιών από το Βορρά μέχρι το Νότο -με πρωταγωνιστή τις μεσοδυτικές πολιτείες- οδήγησε σε όχι ευκαταφρόνητες εργατικές νίκες.
Το Νιου Ντιλ περιείχε, πέρα από την αναγνώριση κάποιων εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων (τις οποίες υπονόμευσε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), και άλλες σημαντικές ομοσπονδιακές παρεμβάσεις: Επενδύσεις σε μεγάλα έργα υποδομής (τότε φτιάχτηκαν οι μεγάλοι αμερικάνικοι αυτοκινητόδρομοι), έλεγχο στις τιμές ειδικά των αγροτικών προϊόντων και αύξηση της φορολογίας του μεγάλου πλούτου κατά ένα ποσοστό. Ο ίδιος ο Ρούζβελτ, οπαδός των ισοσκελισμένων ισολογισμών μέχρι να υιοθετήσει το Νιου Ντιλ, είχε δηλώσει πως ο στόχος του ήταν η κοινωνική σταθερότητα απέναντι στις δυνάμεις κοινωνικής ανατροπής.
Είναι φανερό πως μιλάμε για άλλη περίοδο
Σήμερα το αμερικάνικο κεφάλαιο και στο βαθμό που εκφράζεται ενιαία μέσα από το επιτελείο τού Τραμπ δεν αντιμετωπίζει αυτή την πίεση «από τα κάτω» και συνεχίζει να επιλέγει το λεγόμενο «δίχτυ προστασίας», δηλαδή την επιδοματική πολιτική της φτώχειας προς τους προλετάριους και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα. Και των φανερών ενισχύσεων στις κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις για να ορθοποδήσουν από την κρίση της πανδημίας.
Για την εργατική τάξη ο σημερινός ταξικός συσχετισμός δεν παράγει Γράκχους αλλά ανεξέλεγκτους… Καλλιγούλες.
