Από την 11η του Μάρτη, η Ουγγαρία βρίσκεται σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ο κορωνοϊός αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με την Κυβέρνηση της Ουγγαρίας, μετράει 980 κρούσματα και σχεδόν 70 νεκρούς. Η κατάσταση αυτή έχει δώσει την ευκαιρία στον δεξιό εθνικιστή Ορμπάν να προχωρήσει σε σημαντικό βαθμό σε σοβαρές και επ’ αόριστον περικοπές δημοκρατικών ελευθεριών. Το ακραία δεξιό κόμμα Φιντές του Ορμπάν κυβερνάει την Ουγγαρία από το 2010 συνεχόμενα, με τον ίδιο σαν πρωθυπουργό και μάλιστα με σημαντική πλειοψηφία στις βουλευτικές έδρες. Αυτή η πλειοψηφία του έδωσε την άνεση να ψηφίσει νόμο στις 30 του Μάρτη, ο οποίος δίνει υπερεξουσίες στον ίδιο, και να παρατείνει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης επ’ αόριστον, μιας και δεν προβλέπεται ημερομηνία λήξης της ισχύος του νόμου. Όποιος δεν υπακούει στα περιοριστικά μέτρα, θα αντιμετωπίζει έως και 8 χρόνια φυλακή. Επίσης, στα έκτακτα αυτά πλαίσια, η κυβέρνηση θα μπορεί να αναιρεί με διατάγματα όποιον νόμο θέλει, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου και να περνάει ότι μέτρα θέλει σαν έκτακτα, με τη μορφή εγκυκλίων. Και όλα αυτά με πρόσχημα τη δημόσια υγεία, την ασφάλεια του λαού και της οικονομίας.
Από την άλλη, οι λιγοστοί βουλευτές της αντιπολίτευσης απέναντι σε αυτό το «έκτακτο πραξικόπημα», το μόνο που είχαν να αντιπαραβάλουν ήταν ο χρονικός περιορισμός των μέτρων και όχι η ίδια τους η φύση. Έτσι, λοιπόν, το κλίμα στα αστικά μέσα και τον τύπο ήταν εναντίον τους, σε σημείο που να χρεωθούν μέχρι και ότι υποσκάπτουν τις όποιες προσπάθειες γίνονται για να καταπολεμηθεί η επιδημία του COVID-19.
Στο όνομα, λοιπόν, της κρίσης, η κυβέρνηση Ορμπάν αυτοανακηρύχθηκε σε απολυταρχικό καθεστώς μέσα από αστικές διαδικασίες του ουγγρικού κοινοβουλίου. Επιπλέον, με βάση τον νόμο της 30ης Μάρτη, δεν μπορούν να διεξαχθούν εκλογές, απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις και θεσμοθετείται η λογοκρισία, μιας και όποιος κατά την κυβέρνηση διασπείρει ψευδείς ειδήσεις ή εξεγείρει τον λαό, τιμωρείται έως και με 5 χρόνια φυλάκιση. Σε όλη αυτή την κατάσταση, δεν έχει υπάρξει κάποια λαϊκή κινητοποίηση. Άλλωστε η τρομοκρατία είναι μεγάλη και οι όποιες αντιδράσεις παρουσιάζονται στον διεθνή τύπο είναι από επιτροπές και οργανώσεις που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό καθόλου τυχαίο δεν είναι, μιας και η Δύση στο σύνολό της δυσανασχετεί με τη στάση του Ορμπάν και την προσέγγισή του σε άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ουγγαρία έχει στραφεί στην Κίνα, το Ουζμπεκιστάν και την Τουρκία για την προμήθεια ιατρικού υλικού (μάσκες, αναπνευστήρες κ.λπ.), ενώ ταυτόχρονα αναπαράγει την αντίληψη ότι η πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του COVID-19 επιτυγχάνεται με τα μοντέλα που ακολουθούν Κίνα και Ρωσία παρά με τα δυτικά. Είναι, λοιπόν, εμφανές ότι η προσπάθεια της Ουγγαρίας να παίξει με τους ανταγωνισμούς βρίσκεται σε εξέλιξη, χωρίς αυτή τη στιγμή βέβαια να αναιρείται η στρατηγική της συμμετοχή στην ΕΕ. Παρόλα αυτά, οι εξελίξεις με τον κορωνοϊό είναι το πολλαπλό αλληθώρισμα του Ορμπάν προς τις ανατολικές δυνάμεις, έπειτα και από τη στάση του στο ζήτημα του προσφυγικού, γεγονός που έχει αρχίσει να δημιουργεί έντονο σκεπτικισμό εντός της ΕΕ. Έτσι, λοιπόν, πολλά αστικά μέσα σε Γερμανία, Γαλλία και άλλες χώρες της ΕΕ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για εκτροπή της δημοκρατίας και καθεστώς πραξικοπήματος.
Ο Ορμπάν και το Φιντές έχουν πραγματικά κάνει την κρίση ευκαιρία και εκτός από το πεδίο της εξάλειψης οποιασδήποτε δυνατότητας αντίδρασης στις πολιτικές τους επιλογές, βάζουν τις βάσεις και για το προχώρημα της πολιτικής τους στο επίπεδο της οικονομίας. Έτσι, λοιπόν, έχοντας προχωρήσει σε στρατιωτική εποπτεία σε επιχειρήσεις κομβικής σημασίας για την οικονομία, όπως ενέργεια, εμπόριο κ.λπ. και έχοντας, επίσης, βάλει μπροστά κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων σαν προϋπόθεση για τη διάσωσή τους, κάνει πιο ασφυκτικό το πλαίσιο για τα ξένα μονοπώλια και τον ιδιωτικό τομέα στο σύνολο, για να μπορέσει να προσαρμόσει την οικονομία στις συμμαχίες και τη στρατηγική της αστικής τάξης της χώρας.
Ο Ορμπάν και το κόμμα του έχουν μακρά ιστορία αυταρχισμού και καταστρατήγησης των πιο βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων του ουγγρικού λαού. Παρόλα αυτά, αυτό δεν θορύβησε ιδιαίτερα την ΕΕ, από τη στιγμή που εντασσόταν στα βασικά της σχέδια. Το όλο ταρακούνημα στο οικοδόμημα και το ανακάτεμα της τράπουλας σε διεθνές επίπεδο δημιουργεί και τέτοιου είδους «αναταράξεις». Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μάρμαρο το πληρώνει προ το παρόν ο λαός, ενώ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις και τα think tank «προβληματίζονται» ή στην καλύτερη περίπτωση, δυνάμεις σαν τον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός, κριτικάροντας το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (και τη ΝΔ, που ανήκει σε αυτό) ότι δεν αντιδράει και δεν διαγράφει το Φιντές.
