Και να που ήρθε η στιγμή να μοιάζουν όλα «φυσιολογικά» και «αναγκαία». Από τον περιορισμό των απεργιών και την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων φτάσαμε στη γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας. Με βάση προφανώς την αδυναμία του συστήματος υγείας να ανταποκριθεί. Από τα πρόστιμα και την ποινικοποίηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης ήρθαμε στην απαγόρευση των υπαίθριων συναθροίσεων άνω των δύο ατόμων. Αντίθετα, ο συνωστισμός στις επιχειρήσεις μη πρώτης ανάγκης επιβάλλεται από τους εργοδότες και επιβραβεύεται από την κυβέρνηση.
Επίσης, από την απελευθέρωση των απολύσεων, σύμφωνα με τους «νόμους της αγοράς», εκτοξευτήκαμε στις μαζικές απολύσεις… εξαιτίας του κορονοϊού. Από την μη καταβολή των δεδουλευμένων, των επιδομάτων, των δώρων και των αδειών βρεθήκαμε στην υπό προϋποθέσεις καταβολή μισθών και την αναγκαστική αργία. Το ελαστικό ωράριο και η ευέλικτη εργασία έγιναν «καινοτόμος» και εύκαμπτη «standby» τηλεργασία. Η παιδεία για λίγους και εκλεκτούς, χειραγωγημένη και ελεγχόμενη από τους μηχανισμούς της εξουσίας, «αναβαθμίστηκε» με τους «εξ αποστάσεως» αποκλεισμούς και πανοπτικούς ελέγχους. Το «όραμα» της ανάπτυξης και ευημερίας ξέπεσε στη λογική της επιβίωσης στο πλαίσιο του καταστροφικού καπιταλισμού και άλλα πολλά.
Η εμφάνιση του COVID-19 δεν «πάγωσε το χρόνο». Οι κυρίαρχες πολιτικές εφαρμόζονται, ενισχύονται και αξιοποιούνται κάτω από το φάντασμα του «κορονοϊού» και για τους ίδιους βασικά σκοπούς. Την προστασία του συστήματος της άγριας εκμετάλλευσης, του αδίστακτου ανταγωνισμού και του ασυγκράτητου κέρδους. Με πρόσχημα τον κορονοϊό η κυβέρνηση νομοθετεί όσα για χρόνια επιδίωκε το σύστημα να επιβάλει. Δίνει το «ελεύθερο» στους εργοδότες να πληρώνουν όσο και όποτε θέλουν, να απασχολούν όσο, όπου και όπως θέλουν. Ενώ αναστέλλονται μέχρι νεοτέρας δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες που «ενοχλούσαν» για χρόνια.
Είναι αυτονόητη η σύνδεση ανάμεσα στην πανδημία και στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο αυτή εξελίσσεται. Μια σύνδεση που λειτουργεί αμφίδρομα. Από τη μία, είναι φανερό ότι ένα άλλο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον θα αντιδρούσε διαφορετικά σε σχέση με την αντίδραση που υιοθέτησαν όλα σχεδόν τα καπιταλιστικά κράτη, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις. Από την άλλη, μια πανδημία τέτοιας έκτασης και με τόσους νεκρούς δεν μπορεί παρά να αφήσει τα σημάδια της στον καπιταλιστικό κόσμο. Όχι μόνο γιατί το σύστημα εννοεί να βλέπει την όποια καταστροφή ως «ευκαιρία», αλλά και γιατί κάθε μεγάλη καταστροφή αποκαλύπτει πράγματα και δοκιμάζει τις συνειδήσεις.
Πώς αντέδρασε ο καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός κόσμος απέναντι στην πανδημία; Πίσω από τις όποιες υπαρκτές διαφοροποιήσεις διακρίνεται μια ενιαία γραμμή: πρώτα η οικονομία (δηλαδή τα κέρδη) και μετά η υγεία των ανθρώπων. Πρώτα η πολιτική του συστήματος και μετά η αντιμετώπιση του ιού. Αυτό εκφράστηκε στην πιο «ακραία» μορφή στις ΗΠΑ, που έχει άλλωστε μια ισχυρή οικονομία να προστατεύσει, που έχει γεωστρατηγικά συμφέροντα να υπερασπιστεί, που ανταγωνίζεται με όρους παγκόσμιας κυριαρχίας ανά τον κόσμο, που νιώθει κοντά την ανάσα των ισχυρών ανταγωνιστών. Προφανώς, την ίδια πάνω-κάτω γραμμή ακολούθησαν και οι άλλες ισχυρές οικονομίες της Δύσης: η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία που χτυπήθηκαν σκληρά από τον ιό, αλλά και η Γερμανία. Ενώ η Βρετανία πειραματίστηκε με την «ανοσία αγέλης» και την «ευγονική». Δεν αλλάζει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός εξαιτίας της δράσης ενός ιού.
«Η θεραπεία της ασθένειας μπορεί να αποδειχθεί χειρότερη από την ίδια την ασθένεια», δηλώνει αμερικανός αξιωματούχος. «Καλύτερα να πεθάνουν μερικοί ηλικιωμένοι παρά να καταστραφεί η οικονομία», κραυγάζει το κεφάλαιο. Ενώ ο Τραμπ θεωρεί ότι «εάν έχουμε 100 - 200.000 νεκρούς και όχι 2,2 εκατ., αυτό θα σημαίνει πως «κάναμε πολύ καλή δουλειά». Τόσο απλά!
Ένα από τα ισχυρότερα και πιο ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου προτιμάει να νικηθεί από τον κορονοϊό, οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο, παρά να χρηματοδοτήσει τη διάσωση των πολιτών του. Αντίθετα, χαρίζει 2,2 τρισεκατομμύρια για τη στήριξη της οικονομίας των καπιταλιστών και ανταγωνίζεται με όλα τα βρόμικα μέσα να αποκτήσει το κερδοφόρο φάρμακο κατά του COVID-19.
Στη χώρα των «απεριόριστων δυνατοτήτων» το κατά βάση ιδιωτικό σύστημα υγείας αφορά μόνο τους πλούσιους. Όποιος από τους 27 εκατ. ανασφάλιστους κάνει το λάθος και ασθενήσει θα κληθεί να πληρώσει από 42.000 έως και 74.000 για τη νοσηλεία. Όποιος από τους 6,6 εκατ. καταγεγραμμένους άνεργους προσβληθεί από τον ιό θα πεθάνει μάλλον στο σπίτι κι αν είναι ένας από τους 560.000 άστεγους, στο δρόμο. Ενώ μέρος του νοσηλευτικού προσωπικού χρησιμοποιεί σακούλες σκουπιδιών αντί για προστατευτικές ρόμπες. Είναι όλα αυτά συνέπειες της… υπερβολικής ανάπτυξης (κι ας όψονται οι εγχώριοι παραμυθάδες της «ανάπτυξης και των επενδύσεων» στην Ελλάδα).
Στην Ελλάδα ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι μέχρι στιγμής τόσο άσχημα όσο στις άλλες χώρες. Μπόρεσε η κυβέρνηση να πάρει από νωρίς τέτοια μέτρα (σε συνεννόηση προφανώς με την ΕΕ και τις ΗΠΑ), που οι ισχυρές χώρες της Δύσης δεν έπαιρναν για τον εαυτό τους. Όσο για τη ζημιά που θα υποστεί η εγχώρια οικονομία: Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα… ιδανική για νέα μνημόνια, νέα χρέη και νέους δανεισμούς καθώς και για «πειράματα» εργασιακού μεσαίωνα.
Αν η συνεχιζόμενη κρίση του 2008 αντιμετωπίστηκε από τον ιμπεριαλισμό σαν «ευκαιρία», δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι το σύστημα θα τα καταφέρει εξίσου καλά με τη σημερινή πανδημία. Κι αυτό γιατί η σημερινή πανδημία ενίσχυσε κατά πολύ την εικόνα ενός καπιταλισμού αποδυναμωμένου, ανήμπορου και παρακμιακού (όπως και πράγματι είναι). Αυτό φυσικά καθόλου δεν σημαίνει ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται υπό κατάρρευση. Εξάλλου, υπήρξαν παρακμιακές καταστάσεις στο παρελθόν που άντεξαν στο χρόνο. Και είναι δουλειά του λαού να σώσει το λαό από το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό θηρίο.
