Μπροστά στην απειλή του ιού, η κυβέρνηση έχει περάσει σε μια σειρά από Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου με στόχο να σώσει τις επιχειρήσεις και την οικονομία. Φυσικά για να επέλθει αυτή η σωτηρία πρέπει κάποιος να επωμιστεί το κόστος της όλης κρίσης· και ποιος άλλος από αυτόν που ήδη έχει πληρώσει όλα τα σπασμένα μέχρι τώρα.
Με δεδομένο ότι τα μέτρα που παίρνει το σύστημα, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο, είναι εναντίον των εργαζομένων και του λαού, είναι απόλυτα λογική η καχυποψία απέναντι και στη νέα μορφή εργασίας που έρχεται να εφαρμοστεί, τη λεγόμενη τηλεργασία. Δηλαδή σε όποιον χώρο οι συνθήκες και η φύση της δουλειάς το επιτρέπουν, οι εργαζόμενοι να δουλεύουν από το σπίτι, αποφεύγοντας έτσι τη μετακίνηση με τα μέσα και την επικίνδυνη επαφή με κόσμο. Δυστυχώς όμως αυτό είναι μόνο το ένα μέρος της πραγματικότητας.
Σε αντιδιαστολή με την εντύπωση που δημιουργείται, ότι οι εργαζόμενοι μπορούν πλέον να δουλεύουν τις ώρες που θέλουν οι ίδιοι και να προγραμματίζουν το χρόνο τους, η εργοδοσία έχει την άποψη ότι, αφού ο εργαζόμενος δουλεύει από το σπίτι, είναι διαθέσιμος όλη τη μέρα και κάθε μέρα. Δηλαδή πρόκειται για μια ύπουλη μορφή κατάργησης του 8ωρου/5ημερου, χωρίς καμία σκέψη βέβαια για πληρωμή των υπερωριών. Βρίσκει λοιπόν το σύστημα την ευκαιρία να προωθήσει με έναν έμμεσο τρόπο τους ελαστικούς όρους εργασίας και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που έτσι κι αλλιώς προωθούσε τόσο καιρό.
Επίσης, οι περισσότερες –αν όχι όλες– οι εργασίες που μπορούν να γίνουν από απόσταση είναι αυτές που προϋποθέτουν τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και διαδικτύου. Οπότε αν δεν έχει κάποιος στη διάθεσή του τον απαραίτητο εξοπλισμό, κρίνεται το αν αυτός (και ενδεχόμενα η αναγκαία εγκατάσταση-σύνδεση στο διαδίκτυο κτλ.) θα διατεθεί από την εκάστοτε επιχείρηση ή ο εργαζόμενος θ’ αναγκαστεί να πληρώσει ο ίδιος (που είναι κι η συνηθισμένη πρακτική με τη δικαιολογία ότι τα έχει ήδη). Στη σημερινή φάση επιπλέον, όλ’ αυτά μπορεί να καθορίσουν και το αν θα υποχρεωθεί να συνεχίσει να δουλεύει στο χώρο δουλειάς ή αν θ’ ανασταλεί η σύμβασή του. Και γι’ αυτό βέβαια φρόντισε (τους εργοδότες) η κυβέρνηση, επιτρέποντας τον εξαναγκασμό σε τηλεργασία εργαζομένων που η σύμβασή τους έχει ανασταλεί!
Το πρόβλημα όμως δεν σταματάει εδώ. Μπορεί η τηλεργασία να μας προστατεύει όντως στα πλαίσια της πανδημίας κι επομένως να αποτελεί ακόμα και αίτημα των εργαζομένων για ένα διάστημα, σίγουρα όμως προστατεύει το σύστημα από την «επικίνδυνη» (για το ίδιο) επαφή μας με τους συναδέλφους μας. Κι όταν η κυβέρνηση παρατάσσει όλα αυτά τα μέτρα εναντίον μας, όταν η εργοδοσία αυθαιρετεί με κάθε τρόπο σε βάρος μας, το μόνο που τους φοβίζει είναι οι εργαζόμενοι να συζητούν γι’ αυτά που από κοινού τους πλήττουν, να οργανώνονται και να διεκδικούν.
Η τηλεργασία, με το σύστημα να ορίζει τους όρους με τους οποίους εφαρμόζεται και με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό, αποτελεί πρόβλημα για τους εργαζόμενους σε μόνιμη βάση. Οι εκπρόσωποι του συστήματος δεν έχουν αρχίσει τυχαία να μιλούν για τη «μελλοντική μορφή εργασίας», γνωρίζοντας και παραδεχόμενοι ότι, σε φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα μπορούσαν να επιβάλουν τους όρους που αυτή συνεπάγεται. Είναι υπόθεση αγώνα των εργαζομένων στο σήμερα να κοπούν όχι μόνο οι σκέψεις για γενίκευση της τηλεργασίας, αλλά και οι προσπάθειες των εργοδοτών να μετατρέψουν συμβάσεις, να καταστρατηγήσουν ωράριο και αργίες και να επιβάλουν αδιανόητους όρους παρακολούθησης της ιδιωτικής ζωής των εργαζόμενων, που ήδη εμφανίστηκαν.
